Życie po życiu #1

CZYM JEST ŚMIERĆ KLINICZNA?

Jest to zanik widocznych oznak życia. Serce przestaje bić, krew przestaje krążyć, brak oddechu, jednak charakteryzuje się ona tym, że występuje w niej nieprzerwana aktywność mózgu, którą można sprawdzić za pomocą badania elektroencefalograficznego. Czy jest to życie po życiu, w bardzo krótkim wydaniu?

Na skutek zatrzymania akcji serca i układu oddechowego, tlen przestaje dochodzić do układu nerwowego, który jest najbardziej wrażliwy na jego niedobór. W przeciągu 3-5 minut zaczynają obumierać komórki kory mózgowej.

Przyjmuje się, że przez jedynie pierwsze 4 minuty od wystąpienia śmierci klinicznej możliwe jest przywrócenie oznak życia za pomocą reanimacji (stan hipotermii – 20 minut [spowolnienie metabolizmu]). Jeśli nastąpi dłuższa przerwa w dostawie tlenu do komórek układu nerwowego, skutkiem będzie częściowy lub całkowity zanik funkcji kory mózgowej. Po tym czasie przywrócenie akcji układów krążeniowego i oddechowego może prowadzić do nieuleczalnego stanu wegetatywnego.

Życie po życiu – a może to śmierć kliniczna?

• Osoba będąca w stanie śmierci klinicznej ma wrażenie przemieszczania się przez ciemny tunel w kierunku światła.
• Doświadcza przebywania poza ciałem (OOBE [ang. out of body experience]).
• Spotyka zmarłych wcześniej ludzi.
• Widzi „świetlistą osobę”, często określaną jako Bóg, anioł czy Jezus.
• Doświadcza panoramicznego przeglądu swojego życia (hipermnezja) któremu często towarzyszy „świetlista osoba”.
• Ma wrażenie granicy, po której przekroczeniu nie będzie już powrotu.
• Odczuwa konieczność powrotu do życia.
• W nielicznych przypadkach osoby doświadczyły czegoś na styl wszechwiedzy, która zniknęła wraz z momentem powrotu do życia.
• Niektóre osoby opisywały „świetliste miasta” i „krainę błąkających się duchów”.
• Doświadczenia pewnych ludzi związanych z bliskością śmierci wiązały się obecnością istoty duchowej wpływającej na bieg wydarzeń i ratującej z opresji.
• Przeważnie są problemy z opisem przeżyć przy pomocy słów.
• Osoba w stanie śmierci klinicznej słyszy rozmowy ludzi ją otaczających.
• Doświadcza uczucia spokoju i ciszy.
• Słyszy przez moment dźwięk zbliżony do buczenia lub dzwonienia.
• Przy próbie zwierzania się z tych doświadczeń często spotyka się z niechęcią i wyśmiewaniem.
• Przeżycia często są powodem zmian w życiu danej osoby, która jednocześnie zmienia swoje poglądy dot. śmierci.

Przeważnie doświadczenia ze śmierci klinicznej są pozytywne (rajskie krainy, cudowne obrazy, niebiańska muzyka, co przyczynia się do uczucia błogości i pełnego spokoju), jednak są przypadki, gdzie dana osoba widziała piekielne krainy, potworne stworzenia, demony i słyszała złowieszcze dźwięki.

W kolejnej części serii „Życie po życiu” postaram się znaleźć lub przeprowadzić wywiad z osobą, która doświadczyła śmierci klinicznej.

Następny artykuł serii - W trumnie za życia #2