Tendencje samobójcze schizofrenikow

Następny artykuł serii – Zapobieganie samobójstwom

SCHIZOFRENIA

Schizofrenia jest choroba, która “dotyczy” myśli, uczuć, percepcji oraz zachowania. Choroba ta dotyczy przede wszystkim młodych osób(około 20 roku życia), choć może się pojawić w każdym wieku, często ma podłoże genetyczne, ma rujnujący wpływ na życie osobiste, naukę i plany na przyszłość. wyobcowanie od rodziny i przyjaciół jest w tym przypadku raczej regułą niż wyjątkiem. Wskaźnik samobójstw jest niższy niż w chorobach afektywnych, lecz wystarczająco wysoki, aby zaliczyć schizofrenię do najgroźniejszych zabójców.

Szacuje się, że około 1% ludzi całej populacji cierpi na ta chorobę. Ujawnia się na ogół pomiędzy 16, a 30 rokiem życia. W 1/4 przypadków schizofrenia jest w pełni uleczalna, w kolejnych 25% potrzebna jest długotrwałe leczenie, w pozostałych przypadkach mogą się pojawiać jedynie reemisje. Generalnie nie leczona schizofrenia na ogół się nasila.

Pojawiają się często złudzenia i halucynacje zarówno wzrokowe jak i słuchowe. Omamy te, zwłaszcza głosy, grożą, potępiają i stawiają żądania, często popełnienia samobójstwa. Omamy wzrokowe występują rzadziej, lecz maja równie niespójny charakter. Emil Kreaplin wymienia przykłady zniekształconego widzenia i omamów u schizofreników. Zobaczyli oni miedzy innymi trupie główki, świętych z całej wieczności, upadającego klauna, cesarza Chin, Marcina Lutra, białe myszki w czyimś sercu i dwa żółwie na czyimś ramieniu . Schizofrenii często towarzyszy rozpad osobowości lub osobowość wieloraka.

Schizofrenię charakteryzuje również dezorganizacja zachowania i języka. Mowa bywa niespójna i pozbawiona sensu. Zniekształcenia rzeczywistości nie stanowią jedynego źródła cierpienia. Apatia przenika cała psychikę; uczucia są stępione, występuje upośledzenie intelektu, pamięci, uwagi i zdolności logicznego myślenia. Podobne objawy dają się zaobserwować u chorych na depresję, lecz u schizofreników z reguły są bardziej chroniczne i rzadziej zanikają.

U schizofreników notuje się tendencje samobójcze i od dawna opisywano jako „najpoważniejszy z objawów schizofrenicznych”. Ocenia się, że 10% schizofreników ginie śmiercią samobójczą.

Tendencję samobójcze częściej wykazują mężczyźni, niż kobiety. Kobiety- schizofreniczki odbierają sobie życie niezwykle rzadko. Jest to od 75- 90%. Znacznie więcej mężczyzn popełniło samobójstwo w ciągu 5 lat od postawienia diagnozy. Wydaje się też, że mężczyźni w młodszym wieku otrzymują diagnozę schizofrenii wcześniej i zabijają się po krótszym czasie niż kobiety. Ponadto samobójcy schizofreniczni są zazwyczaj młodsi niż samobójcy depresyjni jak i pacjentów nie chorujących na schizofrenię.

Nie jest jasne, czy różne podtypy tej choroby niosą ze sobą różne ryzyko, jednak schizofrenicy, którzy popełniają samobójstwa, chorują zazwyczaj chronicznie, cierpią na różne komplikacje i przechodzą liczne remisje. Istotnym czynnikiem ryzyka są uporczywe halucynacje słuchowe, gdy głosy mówią o odebraniu sobie życia. Nawet jeśli głosy nie domagają się samobójstwa, są niezwykłą tortura dla chorego, od której schizofrenik stara się uciec poprzez samobójstwo. Trudno wyodrębnić rolę schizofrenii jako czynnika sprzyjającego samobójstwom ponieważ często tej chorobie towarzyszy depresja. Zgodnie z wynikami niektórych badań nawet połowa schizofreników w okresie 6 miesięcy poprzedzające śmierć, cierpiała na depresję, a prawie 1/3 przyjmowała antydepresanty.

Większość chorych odbiera sobie życie w pierwszych latach choroby. Można by stwierdzić, ze efekt nie zależy od wieku chorego, lecz od trwania zaburzenia. Odpowiedzialna mogłaby być sama natura choroby: depresja może ustępować, nasilają się jednak inne negatywne objawy m.in. spadek motywacji, izolacja. Ryzyko jest dosyć wysokie krótko po opuszczeniu szpitala: aż 50% pacjentów popełnia samobójstwo w ciągu 3 miesięcy po hospitalizacji.