Następny artykuł serii – Przemoc psychiczna – jak ją pokonać?
POJĘCIE ZABURZENIA
Choroba psychiczna (zaburzenie)- jest to termin określający grupę objawów. Przebieg zaburzenia może być łagodny, ostry, krótkotrwały lub przewlekły. Większość zaburzeń może być leczona. Objawy choroby psychicznej mogą się pojawić w każdym momencie ludzkiego życia. Są przypadki osób, które doznały tylko jednego epizodu chorobowego w życiu i w pełni zostały wyleczone. Niektórzy jednak cierpią na takie zaburzenia przewlekle i leczą się przez pewien czas.
OBJAWY CHOROBY – ZABURZENIA- PSYCHICZNEGO:
Osoba cierpiąca na zaburzenia psychiczne może mieć objawy psychotyczne o doświadczać zaburzenia nastroju. Objawy psychotyczne mogą zawierać:
- brak kontaktu z rzeczywistością.
- Myśli i uczucia trudne do zrozumienia takie jak fałszywe przekonania o winie i prześladowaniach.
- Halucynacje wzrokowe, słuchowe, smakowe, zapachowe.
- Inne zaburzenia nastroju.
ZABURZENIA NASTROJU
Niektóre objawy zaburzeń nastroju mogą zawierać:
- bezsenność
- zmiana apetytu
- wzmożone zażywanie narkotyków lub alkoholu
- zmiany w zachowaniu
- dominujące uczucia smutku, depresyjne, niepokoju lub strachu.
Generalnie tradycyjna metoda definiowania nienormalnych zaburzeń opiera się na zastosowaniu norm statystycznych. Jednak umożliwia ona tylko ustalenie skrajności, nie dzieląc zachowań na pozytywne i negatywne. Ponadto niektóre z rozpowszechnionych wzorców zachowań(np. samochodu w stanie nietrzeźwym, stany lękowe) mogą być uznane za normalne właśnie ze względu na powszechność ich występowania. Inną metodą definiowania zaburzeń może być brak występowania u danej jednostki optymalnych czy też idealnych cech/ pojawia się wtedy kolejny problem: co to znaczy optymalny i kto o tym rozstrzyga? Prawdą jest, że większość normalnych osób często przecież odbiega od ideału. Ogólnie rzecz biorąc, za nienormalne uznaje się takie zachowania, które wyraźnie odbiegają od pewnych umownie przyjętych norm i mogą stanowić zagrożenie dla osoby dotkniętej zaburzeniem bądź dla jej otoczenia. Mówiąc mniej oględnie, jeżeli używamy pojęcia „nienormalny”, zwykle mamy na myśli jedną bądź wszystkie z poniższych definicji:
Dewiacyjne– określenie to odnosi się do zachowania, które w wyraźny sposób odbiega od społecznie przyjętych standardów postępowania. Słowo to ma zwykle negatywne konotacje.
Odmienne– określenie to opisuje zachowanie w znaczący sposób różniące się(przynajmniej ze statystycznego punktu widzenia) od powszechnie przyjętej normy. Nie wywołuje negatywnych konotacji.
Zaburzone– określenie to oznacza brak integracji w zachowaniu, co może spowodować u danej osoby upośledzenie umiejętności radzenia sobie w różnych sytuacjach.
Dziwaczne– określenie to opisuje zachowanie, które w skrajny sposób odbiega od społecznie przyjętych norm. Ponadto oznacza niewłaściwe sposoby radzenia sobie w różnych sytuacjach jak również dezintegrację wzorów zachowania.
Interesujące jest, iż często czynnikiem decydującym o ocenie zachowania jako odbiegającego od normy są nasze poglądy społeczno- polityczne. Dawniej podobne zachowania bywały raczej określane mianem „romantycznych” niż „nienormalnych”. Posłużę się przykładem kompozytora, Hectora Berlioza. Skomponował on swoją Symfonię Fantastyczną jako wyraz miłości dla irlandzkiej aktorki Harriet Smithson. Nie udało mu się jednak z nią spotkać przed premierą tego dzieła, która miała miejsce w grudniu 1830. na początku 1831 roku Berlioz Zaręczył się z 19 letnią pianistką Camille Marie Moke, tuz przed swoim wyjazdem do Włoch jako stypendysta Prix de Rome. W kwietniu otrzymał nieprzyjemny w tonie list od matki narzeczonej, w którym informowała go o ślubie Camille Marie z innym mężczyzną. Berlioz napisał w pamiętnikach, że był wówczas tak rozwścieczony, iż zamierzał wrócić tam w przebraniu i zabić ich wszystkich: jedyną rzeczą jaka mógłbym zrobić po dokonaniu czynu na taka skalę, to zaraz potem zabić siebie”. Ludzie widzieli w takim zachowaniu Berlioza przejaw jego romantycznego charakteru, nie zaś zaburzeń, co było spowodowane zarówno postawami charakterystycznymi dla tamtej epoki, jak i tym, że kompozytor nigdy nie zrealizował swojego zamiaru i ostatecznie poślubił Harriet. Przykład ten potwierdza, że są takie epoki, w których ocena zachowania jako nienormalnego zależy od osób, które dokonują oceny.
Jedna odpowiedź
Te Wasze artykuły są mega pomocne w nauce! Psychologia to ciekawa nauka ale tak ciężko sięga się po te książki i notatki, a tutaj wszystko opisane jasno , klarownie i w przyswajalnych porcjach – wielkie dzięki!