Następny artykuł serii – Jesienna depresja
Depresja
Każdy człowiek przeżywa nastroje smutku, przygnębienia, miewa tzw. chandry. Jeżeli jednak ten ponury nastrój trwa więcej niż dwa tygodnie a dodatkowo mamy problemy z apetytem, cierpimy na bezsenność oraz tracimy zainteresowanie życiem a gdy wstanie świt nie mamy ochoty nawet wstawać z łóżka to jest to znak, że najprawdopodobniej jesteśmy chorzy, możliwa depresja.
Depresje są schorzeniem powszechnym. Dotyka ono ok. 10% osób po czterdziestym roku życia, z czego 2/3 to kobiety. Niestety po sześćdziesiątym piątym roku życia depresja występuje znacznie częściej i to z podwójną siłą. Powszechność występowania, trudne do określenia przyczyny, a także różnorodność jej form i stopnia nasilenia dzieli ją na dwa stopnie. Mianowicie od łagodnego (tzw. subdepresja) aż po całkowity brak kontaktu z otaczającym nas światem i sobą samym. Prawda jest taka, że depresją nie można się w żaden sposób zarazić, jednak długoterminowe przebywanie z osobą w tym stanie może spowodować u nas głębokie przygnębienie. Choroba ta, która nie jest leczona może doprowadzić do stałego uszczerbku w psychice bądź nawet do śmierci gdyż u większości osób, u których depresja nie była leczona zanotowano liczne próby samobójcze, z czego duża liczba się powiodła.
OBJAWY DEPRESJI
Za najważniejszy objaw choroby depresyjnej uważa się przygnębienie i wyraźny spadek aktywności. W tym właśnie stanie odczuwanie przyjemności czy najmniejszej nawet radości jest zupełne niemożliwe. Do tego dochodzą kłopoty ze snem, brak apetytu lub objadanie się, trudności z koncentracją i podejmowaniem decyzji, powracające myśli o śmierci albo w ostateczności popełnienie samobójstwa.
RODZAJE DEPRESJI
Depresje kwalifikuje się wedle rozmaitych kryteriów, mówi się o depresji zimowej, poporodowej i maskowanej, której objawy zawsze ukryte są pod jakimiś dolegliwościami fizycznymi. Rozróżnia się także depresję jednobiegunową i dwubiegunową. Pierwsza z wymienionych depresji (jednobiegunowa), może mieć rozmaite natężenie od obniżonego poziomu nastroju po zaniechanie jakiejkolwiek aktywności życiowej. W depresji dwubiegunowej osoba chora miewa na przemian silne obniżenie samopoczucia i okresy euforii.
PRZYCZYNY CHOROBY DEPRESYJNEJ
Depresja może być skutkiem dramatycznego przeżycia, np. śmierci bliskiej nam osoby itp. W takich przypadkach mówi się o depresji reaktywnej. Jeśli powody nie są tak silne jak wymieniony powyżej mówimy natomiast o depresji endogennej. Depresja bywa skutkiem ubocznym spowodowanym zażywaniem niektórych lekarstw z grupy beta-adrenalitycznej lub preparatów hormonalnych. Może występować, jako towarzyszka chorobie Alzheimera, miażdżycy mózgu czy nowotworowej. Według niektórych teorii depresja może być efektem przeciążenia mózgu w wyniku stresu, co może mieć dwa różne podłoża: fizjologiczne oraz psychiczno-socjologiczne.
